Aygün Aslanlının “Skafandrlı adam” kitabından Bu gün nə coşmaq var, nə də jestlər. Sadəcə siqaret siqaretə calanır. Bundan narahat olsam da, söhbətimiz davam eləyir. Filmlər, tamaşalar, seriallar… Bu günümüzə, incəsənətimizin hazırkı vəziyyətinə çatırıq. Fuad müəllim onu düşündürən məsələləri açır, teatrlarda niyə keçmişdəki kimi samballı adların yetişmədiyindən danışır. – Bir dəfə

Aygün Aslanlının “Skafandrlı adam” kitabından – Bir dəfə… 37-38 yaşım vardı. Hələ Azdramada işləyirdim. Mikayıl Mirzə ilə aramız o qədər də yaxşı deyildi. Onu özümə yaxın buraxmırdım, tamam fərqli adamlar idik. Mikayıl həmişə zildən danışırdı. Qışqıra-qışqıra.  Urapatriot idi də. Bir  dəfə buna görə bufetdə ona təpindim. Yavaş səslə iki kəlmə

Aygün Aslanlının “Skafandrlı adam” kitabından Fuad müəllim danışanda jestlərdən az istifadə eləyir, sözə hakim olduğu dərhal nəzərə çarpır. Amma elə ki, aludə olub coşdu, onda bütün vücudu söhbətə qoşulur, danışmaqla kifayətlənmir, göstərməyə də başlayır.  Elə indi də kreslonu kənara itələdi, Sovetski, İçərişəhər cayilləri kimi sallağı oturub əlindəki xəyali təsbehi fırlatmağa

Aygün Aslanlının “Skafandrlı adam” kitabından Uzaq zümrüd şəhərdə istirahət, bayram günlərimizin tək-tük əyləncələrindən biri də təkrar-təkrar yayımlanan televiziya tamaşalarını, filmləri izləmək idi. Bu günün insanı türk, latın amerika seriallarına necə baxırsa,  biz də onda həmin tamaşalara, filmlərə elə baxırdıq, sözlərini əzbərləyirdik, qəhrəmanlara aşiq olurduq. O vaxta qədər daha çox teatr 

Mənim bir nənəm vardı — Pürzə ana (nənələrimin ikisinə də ana deyirdik). Uşaq vaxtı mən nənəmi yox, babamı daha çox sevirdim — Qurban dədəmi. Təkcə mən yox, elə o biri nəvələri — bacım, dayım oğlanları da. Babam hər səhər yeməkdən sonra səliqəli geyinib, aerodrom kepkasını başına qoyub «idarənin yanı» deyilən

Bu yazı sevgi haqqındadı, eşq haqqındadı. Bu yazı kinematoqrafiya aşiqi Kventin Tarantino haqqındadı.   Tərcümeyi–halını Vikipediyadan oxuya bilərsiniz. Həm çoxdan məlumdu –atasız böyüdüyü, məktəbi sevmədiyi və yarımçıq atdığı, peşə təhsili almadığı. Öz sözləri ilə desək, Tarantino kino məktəbinə getməyib, kinoya gedib. Filmlərə baxdıqca, tanıdıqca ona vurulub. Sonra da bütün həyatını

Məşhur fransız müğənnisi Edit Piafın həyatından bəhs edən “Balaca sərçə” adlı filmdə (rejissor Olivye Daan, Fransa). rejissor, operator işi, kino dili baxımından maraqlı heç nə yoxdur. Maraqlı olan yalnız Edit Piafın həyatıdı. Onun itkilərlə dolu həyatında yeganə işıq səsi, istedadı olub. Ona görə də hətta ağrıdan ayaq üstə dayana bilmədiyi

XX əsrdə dünyanın geopolitik siyasətində aparıcı rol oynamış ən böyük dövlətlərdən biri olan SSRİ 1980-ci illərin ortalarında iqtisadi, sosial və siyasi böhranın astanasına çatmışdı. Ölkədə uzun illər aparılan iqtisadi baxımdan yanlış siyasətlər, yalançı beşillik planlar, korrupsiya, mövcud ictimai-sosial problemlərə laqeyd münasibət öz neqativ nəticələrini göstərməyə başlamışdı. Artıq cəmiyyətin bütün sahələrində