Qəbul otağında səkkiz adam əyləşmişdi. Bu gün rəisin qəbul günü idi. On beş dəqiqədən sonra o, adamları qəbul edəcəkdi. Kabinetin qapısı açılan kimi qəbul otağında əyləşənlər özlərini yığışdırdılar, sakit oldular. Rəisin otağından cavan polis leytenantı çıxdı. Leytenant asılqandan plaşını götürüb geyindi, alnının, gicgahlarının, qulaqlarının dalının tərini açıq mavi rəngli dəsmalla

… Səhər tezdən çar və onun ailəsinin şəkillərini satan Məşədi Məmmədəli dükanını açıb şəkillərin üzünü silir və bir-bir düzüb müştəri səsləyirdi. – İmperatorun özüdür, vəliəhdidir, iki gözüdür. Bu məlikəsidir, bu qızlarıdır, bu da əmisdir. Çox da ucuzdur, biri bir tüməndir, doqquz qran eləmişik. Xəbərin olsun ay təbrizli, gəl tamaşasına! Bu

(gecikmiş hekayələr silsiləsindən) Gecə yarıdan keçsə də, İsmayıl yata bilmirdi. Bir tərəfdən qazmanın soyuğu, rütubəti, o biri tərəfdən sabahkı döyüşün həyəcanı İsmayılın bədəninə üşütmə salmışdı. Yatmaq mümkün deyildi. Sabah onun komandiri olduğu batalyon çox ağır döyüşə girəcəkdi. Bu lənətə gəlmiş müharibə nə vaxt qurtaracaq? Nə qədər vuruşmaq olar? Ürəyinə dolan