Alper Canıgüzün “Oğullar ve rəncidə ruhlar” (2004) və “Cəhənnəm çiçəyi” (2013) romanları dünya detektiv nəsrininin estetik genetikasını dəyişir… “Beş yaş insanın ən yetkin dövrüdür, sonra çürümə başlayır. Mən Alper Kamu, bir neçə ay əvvəl beş yaşıma girdim. Doğum günüm yaxınlaşarkən vaxtımın böyük hissəsini pəncərənin qarşısında, bayırdakı insanları seyr edərək keçirirdim.

Espen Xovardsxolm  – XX əsr Norveç yazıçısı və tənqidçisi. “Profil uşaqları”ndan biri. Norveç ziyalılarının təsis etdiyi sol təmaüllü “Profil” jurnalı ətrafında birləşən, 60-cı illərin ortalarında  Norveç ədəbiyyatında  “yeniləşmə” ideyasını irəli sürən  gənc yazarların yaratdığı “Qrup-66” birliyinin üzvü. Yeni hərəkatın iştirakçıları ümumi proqram işləyib hazırlamasalar da, onların əhval-ruhiyyələri və  baxışları müəyyən

Düz dörd həftə keçib, amma Sandor Nidelmanın öldüyünə inanmaq mənə hələ də çətin gəlir. Yandırılma mərasimində mən də iştirak edirdim. Oğlu xahiş etmişdi ki, elə hazır ocaq qalamışkən marşmalov da bişirək, amma aramızda çox az adam kədərimizdən başqa nəsə düşünə bilərdi. Nidelman cənazəsi məsələsində daim çox narahat idi. Bir dəfə

Ömrünün son günlərində Qorkinin rus xalqına, xüsusilə Rusiyanın ziyalılarana ünvanladığı “Mən Rusiyanı sevirəm” başlığı ilə yazdığı müraciət, əsrin əvvəllərində fırtınalara sinə gərən yazıçının çox keçmədən peşmanlıqla dolu qəmli, hüznlü elegiyası kimi səslənir. “Artlogos” həmin müraciəti təqdim edir.     Mən  Rusiyanı sevirəm Biz söz azadlığı ona görə əldə etdik ki, həqiqəti

Naməlum nömrədən telefonuma zəng gəlir. Tanımadığım kişi səsidir, o, özünü təqdim etmədən ötkəmcəsinə deyir: – Cəlal Rüstəmovdan müsahibə almağınızı istəyirəm. Mənə tanımadığım Cəlalın nömrəsini verir. Zəng edirəm. Bir qadın cavab verir. – Cəlal Rüstəmovla danışmaq istəyirəm. – Gözləyin. Bir azdan sakit, asta səs eşidirəm: – Sizi dördüncü gün, saat ikidə

Frans Kafkaya ithaf olunur. Bu həyatın ləzzətləri  həyatın öz həzzləri deyil, bizim daha uca bir həyata yüksəlmək qorxumuzun həzzidir. Bu həyatın əzabları həyatın öz iztirabları deyil, bu, qorxudan özümüzə etdiyimiz əziyyətdir. – Frans Kafka Kafka tənqidçinin çox az şey deyə biləcəyi bir ədəbi janrın – pritçanın  böyük, olsun ki, görkəmli

Müqəddəs Qarabağa… Mənim də doğmalarım cəbhədədir. Narahatam. Opera Max brauzeri ilə Facebooka girib İkinci Qarabağ müharibəsinin gedişatı ilə bağlı müxtəlif səhifələrdən xəbərləri oxuyuram. Bir xəbərdə iddia edilir ki, üstünlük bizdədir, digər xəbərdə isə əksinə, itkilərimizin çox olduğu deyilir. (Yəqin gələcək nəsil nədən Opera Max brauzerini xüsusi qeyd elədiyimi bilmək istəyəcək.

(gecikmiş hekayələr silsiləsindən) Gecə yarıdan keçsə də, İsmayıl yata bilmirdi. Bir tərəfdən qazmanın soyuğu, rütubəti, o biri tərəfdən sabahkı döyüşün həyəcanı İsmayılın bədəninə üşütmə salmışdı. Yatmaq mümkün deyildi. Sabah onun komandiri olduğu batalyon çox ağır döyüşə girəcəkdi. Bu lənətə gəlmiş müharibə nə vaxt qurtaracaq? Nə qədər vuruşmaq olar? Ürəyinə dolan

Biz hansı dövrdə yaşayırıq sualı müasir filosofları, ədəbiyyat tənqidçilərini ortaq bir fikrə hələ ki gətirib çıxarmayıb. Bu barədə mübahisələr davam etməkdədir. Müəyyən olan bir şey var: postmodernizm ölüb və bu səhifə həmişəlik qapanıb. Bəs müasir ciddi ədəbiyyatı, incəsənəti necə xarakterizə etmək olar? İngilis filosof Alan Kirbi 2006-da çıxmış «Death of postmodernism and beyond»

A. xanım yuxusunda bir bəhanə axtarırdı, tutarlı bir şey tapmırdı. Saçları tərdən başına və balınca yapışmışdı. Yuxusunda iş yoldaşı F. xanım əlindəki köynəyi necə olursa-olsun ona satmaq istəyirdi. “Xoşuma gəlmir”, “Mənim ölçüm deyil” kimi arqumentlər F. xanımın vecinə də deyildi. F. xanım görünməmiş bir inadla “Sən geyin!” deyirdi, başqa bir