Espen Xovardsxolm  – XX əsr Norveç yazıçısı və tənqidçisi. “Profil uşaqları”ndan biri. Norveç ziyalılarının təsis etdiyi sol təmaüllü “Profil” jurnalı ətrafında birləşən, 60-cı illərin ortalarında  Norveç ədəbiyyatında  “yeniləşmə” ideyasını irəli sürən  gənc yazarların yaratdığı “Qrup-66” birliyinin üzvü. Yeni hərəkatın iştirakçıları ümumi proqram işləyib hazırlamasalar da, onların əhval-ruhiyyələri və  baxışları müəyyən

Naməlum nömrədən telefonuma zəng gəlir. Tanımadığım kişi səsidir, o, özünü təqdim etmədən ötkəmcəsinə deyir: – Cəlal Rüstəmovdan müsahibə almağınızı istəyirəm. Mənə tanımadığım Cəlalın nömrəsini verir. Zəng edirəm. Bir qadın cavab verir. – Cəlal Rüstəmovla danışmaq istəyirəm. – Gözləyin. Bir azdan sakit, asta səs eşidirəm: – Sizi dördüncü gün, saat ikidə

Frans Kafkaya ithaf olunur. Bu həyatın ləzzətləri  həyatın öz həzzləri deyil, bizim daha uca bir həyata yüksəlmək qorxumuzun həzzidir. Bu həyatın əzabları həyatın öz iztirabları deyil, bu, qorxudan özümüzə etdiyimiz əziyyətdir. – Frans Kafka Kafka tənqidçinin çox az şey deyə biləcəyi bir ədəbi janrın – pritçanın  böyük, olsun ki, görkəmli

Biz hansı dövrdə yaşayırıq sualı müasir filosofları, ədəbiyyat tənqidçilərini ortaq bir fikrə hələ ki gətirib çıxarmayıb. Bu barədə mübahisələr davam etməkdədir. Müəyyən olan bir şey var: postmodernizm ölüb və bu səhifə həmişəlik qapanıb. Bəs müasir ciddi ədəbiyyatı, incəsənəti necə xarakterizə etmək olar? İngilis filosof Alan Kirbi 2006-da çıxmış «Death of postmodernism and beyond»

Altı ay əvvəl, hətta dünən, soruşurdular ki, “o, nə edəcək?”. Sayğı duyulmalı ziddiyətlərlə yaralanmış halda müvəqqəti müddətə sükutu seçmişdi. Amma ağır-ağır keçən və seçdiyinə sadiq qalan nadir insanlardan olduğu üçün sükutunun sonunu gözləyirdik. Bir gün danışacaqdı. Onun deyəcəkləri haqqında ehtimallar irəli sürmək cəsarəti göstərmirdik. Amma düşünürdük ki, hamımız kimi, dünya

Cəmiyyətdə dəlilərə, əqli qüsuru olan şəxslərə qarşı əzilmişlik sindromu daşıyan insanlar tərəfindən həmişə amansız münasibət olub. Bu sindromun daşıyıcıları nə zamansa təhqir olunan, alçaldılıb əzilən, xaraktercə zəif adamlar olurlar. Onlar ağıldankəm insanları ələ salmaqla özlərinə qarşı baş verən təhqirlərin əvəzini çıxaraq müəyyən dərəcədə rahatlıq və təskinlik tapırlar. Alçalmışlardan fərqli olaraq

“Dı”, “di”, “du”, “dü” –  Azərbaycan ədəbiyyatının məhək daşı, düşüncəmizin struktur nüvəsi. Ədəbiyyatımızdan ixtiyari bir nəsr əsərini götürüb ondakı feillərin sayına baxsaq təbii ki, feillərin sayı digər nitq hissələrinin sayına nisbətən daha çox olacaq. Bu da təbiidir, çünki istər dilin leksik bazası, istərsə də bədii əsərin təyinatı baxımından çox az

Qadının söz-söhbətləri ilə söz söhbətləri arasında yerlə göy fərqi var, bəylər və xanımlar. M.Qandi: “Bir millətin, bir xalqın mənəvi böyüklüyünün tərəqqisi onun heyvanlarla necə davranmasından görünür”. A.Tarkovskinin “Stalker” filmində səslənən “Dünyanı utanc hissi xilas edəcək” fikri Dostoyevskinin “Dünyanı gözəllik xilas edəcək” fikrindən qat-qat ağlabatandır. Dünyada ən böyük cərimə məbləğinin sahibi,

“Kimin üçün yazırsınız ?“ Bu, otuz illik yazıçılıq həyatımda həm oxuculardan, həm də jurnalistlərdən ən çox eşitdiyim sualdır. Sual verənin niyyəti və öyrənmək istədiyi şey məkana və zamana görə dəyişir, amma şübhəçi, dodaq büzən, hiyləgər ədası qəti dəyişmir.  Bu sual romançı olmaq qərarına gəldiyim 70-ci illərin Türkiyəsində “pre-modern dərdlərlə əlləşən

Mənim bir nənəm vardı — Pürzə ana (nənələrimin ikisinə də ana deyirdik). Uşaq vaxtı mən nənəmi yox, babamı daha çox sevirdim — Qurban dədəmi. Təkcə mən yox, elə o biri nəvələri — bacım, dayım oğlanları da. Babam hər səhər yeməkdən sonra səliqəli geyinib, aerodrom kepkasını başına qoyub «idarənin yanı» deyilən