Bəri başdan deyirəm, mən özünü sübut etmiş, müəyyən oxucu kütləsi qazanmış və Azərbaycan ədəbiyyatında söz sahibi olan əvvəlki nəslin yazıçılarına tənqid yazıb öz aləmində büt sındıran yenilikçi gənc yazıçılardan deyiləm, yəni, dava-şava mənlik deyil. O gənclərin Ramiz Rövşən və Anara deyinmələri qısa müddətli gündəm olma sevdasında başqa bir şey deyil.

Yadınızda, Elfrida Yelinek “Nora ərini tərk etdikdən sonra nə baş verdi?” əsərində İbsenin “Kuklalar evi” pyesinin davamını təsvir etməyə cəhd göstərmişdi. Bəlkə biz də kiçik bir təcrübəni sınaqdan keçirək? Amma bunu eyni qəhrəman yox, müxtəlif dövrlərdə və müxtəlif əsərlərdə yaradılmış obrazların müəyyən simptomatik cizgilərinə əsasən reallaşdıraq. Erik Bentli deyirdi: “…İbsen

Sırf xala- xətri qalmasın deyə, təbiətin əzəli və əbədi nizamının pozulmaması üçün özünə fəsil adı qoyub yazla payızın arasına sivişmiş, adı qış olsa da, qışa yerli – dibli bənzəməyən  bu naqolay günlərin birində  baharın ilıq nəfəsini duya – duya rayon polis mərkəzinin önündən keçirəm. Hava ilıq olmasına ilıqdır, di gəl

Gözəl xanımlara ithaf edirəm. Bəşər övladı saysız-hesabsız ixtiralar, kəşflər edərək dünyamıza pis-yaxşı bir istiqamət verə bilib. Bu kəşfləri, ixtiraları yararlı, ya da yararsız deyə qruplaşdıra bilərik. Məsələn, Quttenberqin mətbəəsini şübhəsiz, bəşəriyyət üçün uğurlu sayıb, könül rahatlığı ilə yararlı kəşflər siyahısına yaza bilərik. Eləcə də, sonralar “Yeni Dünya” adlanacaq Amerikanın huşsuz

Doğma Ləkiyə Haçansa  doğulub boya-başa çatdığım kənddən nələrsə yazmaq – oranın  insan portretləri , gəzməli- görməli, mənim üçün  ekzotik sayılacaq yerləri haqda mifik rəvayətlərdən bəhs edən hekayələr yaratmaq  marağında olsam da,  bu işlə ciddi məşğul olmamışam. Təbii ki, bura uşaq vaxtı,  ikixətli on iki səhifəlik dəftərə yazdığım-  balıq tutmaq üçün

“Əgər bütöv bir cinsin ən görkəmli nümayəndəsinin belə incəsənətdə həqiqətən də böyük, dahicəsinə və orijinal bir şey yaratmadığını, yaxud dünya üçün əbədi dəyərə malik olan heç bir töhfə vermədiyini nəzərə alsaq, qadınlardan nə isə fərqli bir şey gözləmək olmaz. Bu, rəsmə münasibətdə daha da pisdir; bu sənətin texnikası bizim olduğu

Az qala özünəqədərki bütün fəlsəfə tarixini refleksiya etmiş, özündən sonrakı fəlsəfəyə isə yaxından – uzaqdan təsiri olan bir filosof kimi Nitsşe insan ruhunun xilası, onun əzəli ağrılarını müalicə  üçün hansı perspektivləri vəd edə bilər? Ya da  Uzaq Şərqdən başlamış praqmatizmin vətəni sayılan Amerikayadək haqqında qalaq-qalaq kitablar yazılmış  özünüdərk və həyatın

“Buna arabayla dovşan tutan urus deyərlər” El dilində belə bir təsbit nitəliyində zərbül-məsəlimiz var. Açığı, mən bu məsəlin açılışını bilmirəm. Hər zərbül-məsəlin bir süjeti, ön tarixçəsi və buna görə də daşıdığı bir semantika, vurğu saldığı bəlli  məqam var. Məsəlin süjeti ritorik olaraq müraciət edilən mətləbdə bir mahiyyətə işarə edir və

Birinci yuxu : Amerika. Hündürmərtəbəli bina. Xəfif bir xoşbəxtlik duyğusu. Yuxuda fləşbək: Uşaqlığıma qayıdıram. Televizorda gördüyümüz xarici ölkələr;  çimərliklər , əyləncə məkanları, sanki elə bu dəqiqə , bu an çıxıb getsəm oralara, hər şey gözəlləşəcək kimi bir duyğu bürüyür ruhumu. Və getmişəm . Budur : hər şeyin gözəl olduğu o

İl 2003. ABŞ Xarici İşlər Naziri Kolin Pouel ölkəsinin İraqla savaşının qaçılmaz olduğunu BMT-də elan edir. Bundan sonra Pouel və BM Təhlükəsizlik Şurası nümayəndələri mətbuat konfransı üçün ayrılmış hola keçirlər. Televiziyalar mətbuat konfransını Pouel və digər nümyəndələrin mavi bir pərdənin qarşısında dayandıqları şəkildə nümayiş etdirir. Bəs pərdənin arxasında nə vardı?