Mənim iti yaddaşım var. Demək olar ki, yüngülvari əhəmiyyəti olan hadisələr, qarşıma çıxmayacaq insanların üzləri  yaddaşımda həmişəlik qalır. Bilirsiz də, iki cür insan olur, daha doğrusu olmalıdır, rəqəmləri sevən və hərfləri sevən. Uşaqlıqdan mənim boynuma qoymuşdular ki, sən hərfləri sevirsən, rəqəmlər sənlik deyil. Beləcə, mən buna uyğun, hərfləri sevə-sevə böyüdüm. 

Bu üç şəxsi birləşdirən üç cəhət var: üçü də 19-cu əsrdə yaşayıb, üçü də dinə qarşı olub və üçü də eyni ədəbi priyomdan istifadə ediblər.    Şarl Bodler : “Şeytanın duaları”. Fridrix Nitçe : “ Allah öldü”. Seyid Əzim Şirvani : “Allaha rüşvət”.   Məşhur fransız şairi Şarl Bodlerin “Şeytanın

İnsan ömrü üç önəmli nöqtə ətrafında “rəqsdir”: doğum, toy, ölüm. Və mən fəlsəfə açıb bu mövzuda risalə yazmaqdan, ritualdan-filandan danışmaqdan çox-çox uzağam. Onsuz da bütün kainat, kosmos ər-arvad, in-yan, luh-muhavi şəklində mövcuddur, əbədi izdivacdadır. Onda dünyanın özü toyxana olur ki? Azərbaycanlılar isə “toyxana” təzahürünün avanqardı? Genetik yaddaşımız bizi xəbərdar eləyir

Qərbin gender bərabərliyi, seksual azlıqların haqları uğrunda mübarizəsi akademik azadlığın, müzakirə və mübahisə mədəniyyətinin məhdudlaşdırılması, ayrı-ayrı intellektualların ifadə azadlığının pozulması bahasına başa gəlir. Milsalçün, bir neçə il əvvəl Oxford Universitetinin tələbələri məşhur professor, hüquq filosofu Con Finnisi işdən çıxartdırmaq üçün petisiya açdılar. Çünki o, 1994-cü ildə yazdığı məqaləsində eynicinsli nikahlara

Bəri başdan deyirəm, mən özünü sübut etmiş, müəyyən oxucu kütləsi qazanmış və Azərbaycan ədəbiyyatında söz sahibi olan əvvəlki nəslin yazıçılarına tənqid yazıb öz aləmində büt sındıran yenilikçi gənc yazıçılardan deyiləm, yəni, dava-şava mənlik deyil. O gənclərin Ramiz Rövşən və Anara deyinmələri qısa müddətli gündəm olma sevdasında başqa bir şey deyil.

Yadınızda, Elfrida Yelinek “Nora ərini tərk etdikdən sonra nə baş verdi?” əsərində İbsenin “Kuklalar evi” pyesinin davamını təsvir etməyə cəhd göstərmişdi. Bəlkə biz də kiçik bir təcrübəni sınaqdan keçirək? Amma bunu eyni qəhrəman yox, müxtəlif dövrlərdə və müxtəlif əsərlərdə yaradılmış obrazların müəyyən simptomatik cizgilərinə əsasən reallaşdıraq. Erik Bentli deyirdi: “…İbsen

Sırf xala- xətri qalmasın deyə, təbiətin əzəli və əbədi nizamının pozulmaması üçün özünə fəsil adı qoyub yazla payızın arasına sivişmiş, adı qış olsa da, qışa yerli – dibli bənzəməyən  bu naqolay günlərin birində  baharın ilıq nəfəsini duya – duya rayon polis mərkəzinin önündən keçirəm. Hava ilıq olmasına ilıqdır, di gəl

Gözəl xanımlara ithaf edirəm. Bəşər övladı saysız-hesabsız ixtiralar, kəşflər edərək dünyamıza pis-yaxşı bir istiqamət verə bilib. Bu kəşfləri, ixtiraları yararlı, ya da yararsız deyə qruplaşdıra bilərik. Məsələn, Quttenberqin mətbəəsini şübhəsiz, bəşəriyyət üçün uğurlu sayıb, könül rahatlığı ilə yararlı kəşflər siyahısına yaza bilərik. Eləcə də, sonralar “Yeni Dünya” adlanacaq Amerikanın huşsuz

Doğma Ləkiyə Haçansa  doğulub boya-başa çatdığım kənddən nələrsə yazmaq – oranın  insan portretləri , gəzməli- görməli, mənim üçün  ekzotik sayılacaq yerləri haqda mifik rəvayətlərdən bəhs edən hekayələr yaratmaq  marağında olsam da,  bu işlə ciddi məşğul olmamışam. Təbii ki, bura uşaq vaxtı,  ikixətli on iki səhifəlik dəftərə yazdığım-  balıq tutmaq üçün

“Əgər bütöv bir cinsin ən görkəmli nümayəndəsinin belə incəsənətdə həqiqətən də böyük, dahicəsinə və orijinal bir şey yaratmadığını, yaxud dünya üçün əbədi dəyərə malik olan heç bir töhfə vermədiyini nəzərə alsaq, qadınlardan nə isə fərqli bir şey gözləmək olmaz. Bu, rəsmə münasibətdə daha da pisdir; bu sənətin texnikası bizim olduğu