Amerikalı rejissor Jozef fon Şternberq 1894-cü ildə Vyanada doğulub. Ailəsi bir neçə il sonra yeni, yaxşı həyat ümidi ilə Amerikaya köçüb.  Şternberq 1923-cü ildə Hollivudda rejissor assistenti işləyib. Prodüserlər titrlərdə aristokrat adlara üstünlük verdiyi üçün onun adına “fon” əlavə edilir və Şternberq bunu ömrünün axırına kimi saxlayır.  1924-cü ildə o,

İngilis ədəbiyyatının əhəmiyyətli nümayəndələrindən sayılan Devid Lourensin 1928-ci ildə yazdığı “Ledi Çatterleyin məşuqu” romanı, əxlaqsızlıq damğası vurularaq, intim səhnələrin detallı təsvirinə, acıq-saçıq ifadələrə, əhvalatın məğzinə görə bəzi ölkələrdə bir müddət qadağan olunub.  1960-cı illərin əvvəllərində İngiltərədə romanı çap edən “Penguin Books” nəşriyyatı məhkəməyə verilir. Və bir neçə günlük qalmaqallı məhkəmə

Amerika rejissoru Tod Brouninq (1880-1962) qorxu janrının əsasını qoyanlardan biridir. Səyyar sirkdən bəhs edən “Naməlum” (1927) qorxu filmi onun ən təsirli ekran işlərindən sayılır. Xüsusən də aktyor oyununun ustalığına görə mütəxəssislər tərəfindən yüksək dəyərləndirilir. İrland yazıçısı Brem Stokerin  “Drakula” romanı əsasında (1931) çəkdiyi eyniadlı qorxu filmini mütəxəssislər ən inanılmaz sevgi

Məlum, kinoda hansısa bir təsnifatlandırma yalnız coğrafi anlam daşımır. Söhbət hansısa mədəni ənənələrin, dünyaya baxış sisteminin, dini–sosial genezisin fərqindən gedir. Tutalım, qədim risalələrdə kanonlaşdırılan hind rəqqaslıq sənəti hind kinematoqrafiyasına qədər yol gəlib. Və ya biz Qərb kinematoqrafiyası deyəndə bunun, son dərəcə ümumi bir təsnifatlandırma olduğunun fərqindəyik, amma yenə də söhbətin

(əvvəli burada) Sosialist kinosu  Leninin “Bütün sənət növləri içərisində bizim üçün ən vacibi kinodur” fikrindən sonra Sovet İttifaqında partiya rəhbərliyi kinosənayenin inkişafı ilə bağlı direktiv qəbul etdi. Hər respublikada milli kinostudiyaların yaradılması tapşırığı verildi.  Yaradıcılığı dünya kinematoqrafiyasına, kino dilinə əhəmiyyətli təsir göstərmiş sovet rejissoru Sergey Eyzenşteyn haqda danışmaq istəyirəm.  Eyzenşteynin

Kino və siyasi hakimiyyət mövzusunu araşdıranda maraqlı  paradoksla qarşılaşdım.  Bəzi ölkələrdə sərt rejim kinonun az qala bir sənət növü kimi məhvinə rəvac versə də, digər ölkələrdə kinonun inkişafına təkan olub. Əsasən Afrika, Asiya, Kuba da daxil olmaqla Latın və Mərkəzi Amerikanın bir sıra ölkələrində siyasi senzura kinonun inkişafı yolunda ciddi

İnsan bədəni kino üçün ilk növbədə fəlsəfi fenomendir, materiyanın və məzmunun qovuşduğu toplu, məcmudur. İnsan bədəni, çılpaq insan bədəni ən əvvəl metafizik anlam ötürür – o, estetik gözəllik təcəssümü, bununla belə, potensial ölü hüceyrələr yığını, həmçinin, erotik-seksual arzular obyekti, ağrı hissi etdirmək üçün alət, zorakılıq üçün dəyişməz material olanda belə

Lətif Səfərovun filmoqrafiyasına bugündən baxanda onun ruhi dərinliyini, yaradıcı təfəkkürünün çoxtərəfli olduğunu anladım. Düşünmürəm ki, bu çoxtərəflilik yalnız Lətif Səfərovun uşaq  yaşlarından kino mühitinin içində yetişməsi, formalaşması, VQİK məktəbini keçməsi ilə bağlıdır. Bu, bəlkə daha çox onun erkən yaşlarında iztirablı şəxsi təcrübəsindən qaynaqlanırdı.  Vizual sənətin digər növü olan rəssamlıqda belədir

– Bilirsiniz ki, dünya və Avropa kinosunda böyük rejissorlar zamanı adlandırılan dövr yaşandı. Lakin, indi həmin dövr artıq bitmiş hesab olunur. Hətta siz belə o dövrün son təmsilçisi hesab olunursunuz. Sizin fikrinizcə, qarşıdakı illərdə bir Tarkovski, Antonioni və ya Bunuelin yetişməsi üçün necə bir şərait olmalıdır? – Bilirsiniz ki, Tarkovski,

Andrey Tarkovskinin 1986-cı ildə Tomas Consona verdiyi müsahibədən maraqlı hissələri təqdim edirik.   Nikbinlikdən, bədbinlikdən danışmaq axmaqlıqdır. Bunlar mənasız məfhumlardı. Üzərlərinə nikbinlik yorğanı  çəkənlər bunu siyasi və ya ideoloji əsaslarla edirlər. Əslində isə nə düşündüklərini bildirmək istəmirlər. Nikbinin mövqeyi ideoloji olaraq fırıldaqçılıqdır; teatraldır, səmimiyyətdən məhrumdur. Ümid isə əksinə daha insanidir,