Səhərdir. Hiss olunur ki, bu gün günəş möhkəm şığıyacaq. Hasardan biraz aralıda kiçik  qara daşın üstündə birtəhər otururam. Donumun açıq yaşıl krujevasının ətəyə birləşən yerini dırnaqlarımla sökürəm. Axır ki barmaqlarım təzə donda məşğul olmağa özünə yer tapa bilir. Ətraf tamam səssizlikdir. İşə gedən gedib, heyvanı novata qatan qatıb. Başımı azca

Soyuq idi. Çox soyuq. Gecə-gündüz atapleniyaları yanan evdə qoca titrəyirdi. Yox, yox üşümürəm, mən üşümürəm. Əlini alnına apardı, qızdırmam da yoxdur, ev soyuqdur, ev, keçirdi fikrindən. Ucadan, daha da ucadan deməyə çalışdı. Səsi sinəsində ilişdi. Dünən, evdəkilər birdən-birə dağılışanda, günortadan sonra idi. O vaxtdan bəri yanına heç kim gəlməmişdi, səs-səmir

Saat 8-dən tez gələn uşaqlara səhər yeməyi verilir. Yeməkdən danışılanda, İsveçdə çörəyin “knäckebröd’’(knekebröd), tərcümədə “çıtır çörək” kimi tanınan bir növündən söz açmamaq mümkün deyil. Çox yayğın və seviləndir. Kəpəkli çovdar unundan (fərqli unlardan və qarışığından da hazırlana bilər) bişirilən  bu çörək nazik və quru olur, liflə zəngindir, tez həzm olunur,

Bir səhər gecənin narahat yuxusundan ayılan Qreqor Zamza başa düşdü ki, elə yatağındaca əcaib bir həşərata çevrilib. O, bağa çanağı kimi qartımış kürəyi üstə uzanmışdı. Üstündəki yorğanın yarısı sürüşüb yerə düşdüyündən başını qaldıran kimi qəhvəyi, qabarıq pulcuqlarla örtülmüş qarnını gördü. Bədəninin başqa əzalarından da eybəcər və cılız görünən saysız-hesabsız ayaqcıqları

Çox yorulmuşduq, pivə, şərab və vodka qəbul etdikdən sonra gələn yorğunluq bizi sufi dostumuz İbrahimin evinə aparmağa vadar edirdi. Bu məcburiyyətin səbəbi mənə hələ də məlum deyil, yeganə səbəb, reallıq isə bu idi ki, o anın diktəsi bizi sufi dostumuzun evinə aparırdı. Şəhərin mərkəzi küçələrindən sovetski adlanan əraziyə doğru irəliləyərkən,

Bizim bağın axırı qəbiristanlığın başlanğıcı və meşə kimidir.  Arakəsmə yoxdur.  Ağaclar böyük və bir-birinə yaxın olduğundan qaranlıq olur.  Elə ki payız gəlir, yarpaqlar tökülür, ağacların dibi onda işıq görür. Həmişə bağda oynayıram. Amma bağımızın bu hissəsi məni çox qorxudur.   Yəqin qəbiristanlığa yaxın olduğu üçün. Bəlkə də çox qaranlıq olduğundan.  Dəqiq

Maşının bənövşəyi işıqları yandı. İşıq və mühərrikdən gələn səs mənə doğru axmağa başladı, qaranlıqda uçuşan böcəklər kimi yanımdan ötüb keçdilər. Önümdən keçərkən səsin surəti ilə başımı döndərib arxalarınca baxdım. Qaranlığa elə qarışırdılar ki, işıqla arasında sərhəd yaranmırdı. Sanki qaranlığın ayrılmaz hissələri idilər. Qaranlığın bəzi hissəsi işıq, işığın bəzi hissələri qaranlıq

“Qadınla yol get, balıq tut, biznes qur, restoranda yemək ye, gəzintiyə çıx, domino oyna amma heç vaxt qadını sevmə. Qadın seviləndə qudurur. Daha bezmişəm! Özümə qoyun ətindən bir qadın düzəldib onunla evlənəcəm…”  Seymur Baycan 18,6   Tələbə olarkən tanıdığım bir qiz məni bir anda o qədər dəyişdi ki, çevrilib indiki

Budilnik çaldı. Soyuq adapterin bircə toxunuşu ilə səsi kəsdi “SEGA”. Kalendar 1993-cü ilin dekabrını göstərirdi. “SEGA” həyatında ilk dəfə heç vaxt olmadığı və adını da birinci dəfə eşitdiyi bir ölkəyə, Azərbaycana gedəcəkdi. Orada da onun bağrına oyun soxacaqdılar. Hansı oyun hələ özü də bilmir.  Budilnik səsi Arturun heç vecinə də

Bir 30 ilin söhbətidir.  Kəlbəcərlə Ağdərənin arasında cənnətməkan bir yer vardı – Aydoğan yaylağı. Hər il yay tətilində ən azı iki ay orada babamgillə birlikdə, yaylaqda olardıq.  Bizdən azca aralı Qozlu tərəflərdən bir erməni ailə də çadır qurub yaylanırdı. Həm də orada donuz saxlayırdılar.  Sol qolu dibindən kəsilmiş, yazıq, sakit