İsveçli rejissor Uilyam Olsson 2019-cu ildə ekzotik bir film çəkib. Mən Olssonu məşhur ‘’Swiss Army Man’’ filmindən tanıyıram. Həmin kinoda Olsson prodüser kimi fəaliyyət göstərib. Ümumiyyətlə adını çəkdiyim şəxs əsas etibarı ilə prodüser kimi xatırlanır. Bu günə kimi altı filmə rejissorluq edən Olsson səkkiz filmin prodüseri kimi yadda qalıb.(2021-ci ilin

Özümü tanıyandan trendi izləyən, axına qoşulub gedən insan olmağı heç sevmədim. “Amma reklamın yaxşısı, pisi yoxdur” şüarına yüzdə yüz qatılanlardanam. Bir faktor varsa, söylənilən, müzakirə, tənqid və ya təbliğ olunan bir şey- artıq var olmaq deməkdir. Bəyənib dəstəkləsək də, dəstəkləməsək də…Haqqında danışmaq istədiyim  filmin tarixçəsi məndə məhz bu cür təəssürat

Antoni Börcessin “Mexaniki portağal” (A Clockwork Orange) romanını çox qısa zamanda oxuyub, qurtardım. Bir neçə il öncə kitabın ana dilimizdə tərcümə olunmasının başlandığı ilə bağlı müjdəli xəbəri öyrənəndə çox sevinmişdim. Həmin ərəfədə qarşıma “Mexaniki portağal”ın bədii filmi ilə bağlı fraqment və müxtəlif məlumatlar çıxsa da, filmə baxmadım. Kitabı da rus

İnqmar Berqmanın 1977-ci ildə çəkdiyi “İlanın yumurtası” (The Serpent’s Egg) filmi rejissorun az bilinən, eləcə də digər filmləri ilə müqayisədə uğursuz sayılan və tənqidçilərdən mənfi rəylər almış filmlərindən biri olmasına baxmayaraq, mənim sevdiyim filmləri arasındadır. Dahi rejissorun ilk dəfədir ki, ingilis dilində bir filminə baxmış oldum. Daha əvvəl rejissorun təkcə

“Əkizlər təbiətin şah əsəridir. Təsəvvür edin ki, radikal individualistlərin cəmiyyətində iki şəxsiyyət iki damla kimi bir-birinə bənzəməkdədilər.” “L’Amant double” filmindən Fransız rejissor Fransua Ozon 2017-ci ildə maraqlı bir film çəkib. “L’Amant double”(“İki üzlü məşuq”) adlanan bədii filmin ssenarisi amerikalı yazıçı Joyce Carol Oatesin “Fossil-figures” kitabına uyğun çəkilib. Sadəcə Fransua Ozon

“Fərqlilik axtarırsan” – insanlardan ən çox eşitdiyim və məni ən düzgün ifadə elədiyini düşündüyüm kəlmələrdən biridir bu. Xüsusilə, insan münasibətlərində. Unikallığıyla öz həyat yolunu digərlərindən fərqli eləməyə çalışan insanlar. Və belə insanları həmişə tanımaq istəmişəm. Ümumən belə obrazları daha çox kitab və filmlərdə izləyib, oxumuşam. Amma İkinci Qarabağ müharibəsi ərzində

Həyat oxunmamış kitabdır. O, insana nə bəxş edəcək, hansı taleyi yaşadacaq bilinmir. Həyatımızın ağ və qara rənglərdən, günümüzün işıqlı səhərdən və qaranlıq gecədən, ömrümüzün toydan və yasdan, iqlimimizin isti və soyuqdan ibarət olduğunu qəbul etmişik. Bəxtiyar Vahabzadə demiş, “həyat iki rəngdir, təkcə ağ deyil. Birini götürmək qəbahətindir”. Zidiyyətli, mürəkkəb reallıqda

Bəzi filmləri dərinliklərində gizlənən mənalarını anlaya bilmək üçün bəzən dəfələrlə izləmək lazım gəlir. Haqqında bəhs edəcəyim filmi də iki dəfə izlədikdən sonra yazmaq qərarına gəldim. 2018-ci il Amerika istehsalı olan “Bird box” qorxu və elmi-fantastika janrındadır. Susanne Bierin çəkdiyi film Josh Malermanın  “Qəfəs” romanına əsaslanır. “Netflix” platformasında yayımlanan ekran əsərində

 Nədəndir bilmirəm, amma bir “incəsənət aşiqi” kimi mərkəzində qadın fiquru dayanan əsərlər hər zaman  diqqətimi cəlb edir. Bəlkə də şüuuraltına hopan feministlik duyğusunun basqısından qaynaqlanır.  Frida Kahlo, Kleopatra, Diana…Siyahını  genişləndirmək olar, amma, Diananın bu obrazlar içərisində fərqli və özəl bir yeri var deyə bilərəm. Onun müsahibələri, haqqında çəkilən sənədli filmlər

“Səni hər halınla sevirəm…” deyə biləcəyiniz kimsə varmı həyatınızda? Filmi izləyərkən həm düşündüm, həm də kədərləndim. Həyatımızdakı insanları olduqları kimi qəbul edə bilirikmi? Film məhz bizi bunu düşünməyə vadar edir. Haqqında bəhs etdiyim “The beauty inside”, Amerika istehsalı olan eyniadlı filmin Cənubi Koreya versiyasıdır. 2015-ci ildə çəkilən filmin rejissoru Bek