Espen Xovardsxolm  – XX əsr Norveç yazıçısı və tənqidçisi. “Profil uşaqları”ndan biri. Norveç ziyalılarının təsis etdiyi sol təmaüllü “Profil” jurnalı ətrafında birləşən, 60-cı illərin ortalarında  Norveç ədəbiyyatında  “yeniləşmə” ideyasını irəli sürən  gənc yazarların yaratdığı “Qrup-66” birliyinin üzvü. Yeni hərəkatın iştirakçıları ümumi proqram işləyib hazırlamasalar da, onların əhval-ruhiyyələri və  baxışları müəyyən

Norveç rəssamı və qrafiki, ekspressionizmin nümayəndələrindən biri Edvard Munkun (1863-1944) yaradıcılığının əsasını ölüm, tənhalıq və eyni zamanda həyat eşqi təşkil edir.  Uşaqlığının çox hissəsini Norveçin paytaxtında keçirən Munkun beş yaşı olanda anası vərəmdən ölür. Atası uşaqlarına çox diqqətli olsa da, dinə fanatik  bağlılığı övladlarına ağır psixi təsir edirdi. Və bu,

Avstriya rəssamı Eqon Şile (1890-1918) Avstriya ekspressionizminin parlaq nümayəndələrindən biridir.  Şilenin anası ilə münasibətləri hamar olmayıb. Ərinin ölümündən sonra qadın qızını və oğlunu qardaşının himayəsinə verib. Bu səbəbdən anasına nifrət edən Şile onu atasının ölümündə günahkar bilirdi.  Rəssam artıq populyarlaşanda emosiyalarını “Ölməkdə olan ana”  (“Dead Mother”) portretində ifadə edib. Erkən

Yeddi il əvvəl bitirdiyim universitetin yaxınlığında bir mağaza vardı. Mağazanın qapısının üstündə, çərçivədə qırmızı boyayla “Xatirə” sözü yazılmışdı. Qırmızı rəngi xatirələrə heç cür yaraşdıra bilmirdim. Keçmiş mənim gözümə həmişə ağ-qara rənglərdə görünürdü. Görünür, dükanın yiyəsi keçmişi bu günlə uzlaşdırmaq istəmişdi. Evdə çoxdandan yığılıb qalmış bir xeyli köhnə dəbli paltar vardı.

Mötəbər festivallardan birində dünya kinosunun əhəmiyyətli simalarından biri Federiko Fellininin filmlərinin retrospektivi keçirilib. Və zalın yarıdan çoxu boş qalıb. Təxmin edirəm ki, əgər Harri Potter seriyasından bir film və ya kütləvi mədəniyyətin dahisi Stiven Spilberqin macəra filmi nümayiş olunsaydı, zalda adam əlindən tərpənmək olmazdı. Sənət və kütləviliyin qarşıdurması ara-sıra bizim

Corc Oruellin (Orwell) “Animal Farm” (“Heyvan Ferması”) kitabı haqqında çoxdan bilirdim, amma heç zaman oxumaq istəmirdim. Qarşıma çıxdı deyə, vərəqləməyə başladım. Həvəsim çatmadı, bağladım. Bədii təsvirləri sevmirəm. Əsərdə təsvir olunan problemlərin fəlsəfi, siyasi və tarixi ədəbiyyatda izahına üstünlük verirəm. Məni yanlış anlamayın. Kimsəni bu kitabı oxumaqdan yayındırmaq istəmirəm. Sadəcə bir

Məşhur fransız müğənnisi Edit Piafın həyatından bəhs edən “Balaca sərçə” adlı filmdə (rejissor Olivye Daan, Fransa). rejissor, operator işi, kino dili baxımından maraqlı heç nə yoxdur. Maraqlı olan yalnız Edit Piafın həyatıdı. Onun itkilərlə dolu həyatında yeganə işıq səsi, istedadı olub. Ona görə də hətta ağrıdan ayaq üstə dayana bilmədiyi

Sonsuzluq haqqında düşünmək. Bunu düşünmək belə qorxuludur. Düşün ki, heç nə bitmir, tükənmir, ölürsən amma hələ də davam edir. Sonsuz xoşbəxtlik, sonsuz bədbəxtlik qədər qorxuludur. Amma insanlar da var ki, sonsuzluq onlara yaşam stimulu verir, onları həyata bağlayır. Belə adamlar həmişə elə bilirlər ki, ölməyəcəklər, həyat davam edəcək. Çox zaman

(22:46) Hamı kimi hərdən mənə də elə gəlir ki, cibimdə pulqabım vibrasiya verir. Yəqin ki, cibdə telefon saxlamağın zibilləridir. Fikirli halda harasa baxırsan və birdən cibin titrəyir. Sonra əl atırsan cibinə və sən demə heç nə baş vermirmiş, sadəcə sənə belə gəlir. (22:48) İşdən yenə gec çıxmışam. Metroda dayanıb qatar

Bu hekayə gecikən sərnişinlərə heç zaman qapı açmayan avtobus sürücüsü haqqındadır. Bu sürücü heç kimə qapı açmırdı: avtobusun yanıyla qaçaraq ona yalvarıcı nəzərlərlə baxan çarəsiz məktəblilərə, sanki zamanında avtobusa çataraq, bütün günah sürücüdəymiş kimi qapını yumruqlayan əsəbi tiplərə, hətta əllərindəki dolu torbalarını sallayaraq, əl edib onu dayandırmağa çalışan yaşlı və