1989-cu ildə Harold Pinterin “Dağ dili” və “Ad günü”  pyesləri Nyu-Yorkda ilk dəfə səhnəyə qoyulur. Tənqidçi Frank Riç Nyu-York Times qəzetində pyeslərin hər ikisinin eyni “qrotesk final”la bitdiyini və bu finalda müdafiəsiz insanın “naməlum bir quruma xidmət edən səliqəli geyinmiş quldurlar tərəfindən uçuruma itələndiyini” yazmışdı.  Frank Riç belə davam edirdi:

Rolf Dobellinin “Xətasız düşünmə sənəti” kitabında dəfələrlə tələyə düşdüyümüz “ən məkrli düşüncə səhvləri” diqqətlə araşdırılır. Və bizə çox qəribə görünən bəzi suallara cavablar verilir. Məsələn… Niyə öz biliklərimizi sistematik olaraq gözümüzdə böyüdür və digər insanların daha axmaq olduğunu düşünürük? Niyə bir şeyin məhz milyonlarla insan doğru bilir deyə daha doğru

Kometa əfsanəsi  “Hardan peyda oldu bu insanlar”, ilahi?! Hər yanı, hər yeri işğal etdilər. Hər tərəf canilərlə dolub-daşdı. Bəs kimdir bu cinayətkarlar? Bunu bilmək üçün qədim mayyalıların məskəninə baş çəkməliyik. Yerinizi rahatlayın, xanımlar və cənablar. Yolumuz uzundur. Gedirik Meksikaya. Ordan da cənnətə. Karlos Fuentesin “Adəm cənnətdə” romanı “meksikomediyadır”. Hadisələrin bir

İki nəfərin fotosu məni dəhşətli dərəcədə məyus edir, bədbinləşdirir. Qəribədir ki, bu adamların ikisi də vaxtsız vəfat ediblər, ikisi də yəhudidir (təbii ki, bunun xüsusi əhəmiyyəti yoxdur) və ikisi də Xolokost qurbanlarıdır – biri birbaşa, o biri dolayı yolla. Anna Frankı və Frans Kafkanı deyirəm. Onların gözündəki kədər məni həmişə