Qərb teatrının müasir fakturası Avropa və Asiyanın ritual-oyun-tamaşa-performans ənənələrinin qəribə, qəfil və təəccüblü bir simbiozunusərgiləyir. Artıq XX əsrin II yarısından etibarən Avropa teatrının çoxmillətli, beynənlmiləl məkanında Şərq və Qərb teatr poetikaları iç-içə hopmuş bir şəkildə mövcuddur. Bütün XX yüzil boyu Şərq teatr estetikası hətta dünya kino sənətinin inkişafına ifadə üslubiyyəti,

“Kitab evi”nin qarşısına çatanda saat 11:00 idi. Artıq yağış məni islatmışdı. Saçlarım islanıb üzümə yapışmışdı. Xardal rəngli paltomun çiyinləri islandığı üçün rəngi daha da tündləşmişdi. Çantamı eşələyib telefonumu çıxardım. Ona “Mən mağazanın qarşısındayam” yazdım. Göndər düyməsini basıb başımı qaldıranda onun mağazada bir kitabı maraqla vərəqlədiyini gördüm. İçəri girib, ona yaxınlaşdım.

La-Mançanın kino yaradıcılığına təsiri… Mənim doğulduğum La-Mança şəhəri İspaniyanın bəlkə də ən quraqlıq olan bölgəsidir. Orda torpaq tünd qırmızı rəngə çalır. Və üst-üstə təbəqələrdən ibarətdir. Uzaqlara baxdığınız zaman dümdüz üfüqi xətt, tək-tük ağac nəzərə çarpır. Torpağın üzərində isə ağır buludlu asiman sonsuza qədər davam edir. Bununla yanaşı çox maraqlıdır ki,

Xalq artisti, məşhur azərbaycanlı bəstəkar Fərəc Qarayev 1943-cü ildə Bakıda anadan olub. 2003-2005-ci illərdə Kazan Konservatoriyasının bəstəkarlıq kafedrasında professor kimi çalışıb. A.Krupp Fondunun təqaüdçüsü olub, 1991-ci ildə Volkwang Hochschule Essen’də Composer-in-residence kimi fəaliyyət göstərib. Əsərləri MDB, Avropa, Cənubi Amerika ölkələri, ABŞ, Yaponiyada keçirilən müxtəlif festival və konsertlərdə ifa olunub. Fərəc

2011-ci ildə kinonun “vunderkindi” adlandırılan rejissor Pol Tomas Anderson Lars fon Trierlə görüşür. Görüş Trierin “Zentropa” studiyasında baş tutur. İki rejissorun söhbəti “Black Book Magazine” jurnalında yayımlanır. Dərginin nümayəndəsi söhbətdə BB inisialı ilə qeyd olunub.   Trier: Bayaq da sizə dediyim kimi mən aktyorlardan danışmaq istərdim. “Maqnoliya” filmində (Andersonun filmi,

Sərgidə ready-made nümunələrinin birinin qarşısında dayanmış qadın əl yaylığına baxıb başını buladı. “Guya bu yüksək sənətdir?” Tamaşaçı o anda adi bir məişət predmetini-istifadə olunmuş əl yaylığı görürdü. Və o haqlı idi. Amma əzik-üzük əl yaylığını ora asan rəssam da haqlı idi, o, bu yaylıqda bir insanın həqiqətlərini tapmışdı: həyəcanlarını, göz

Dairəvi yolda maşın sürərkən Livio Kaza bütün gövdəsini necə önə əyirdisə, bəzən alnı ön şüşəyə də toxunurdu. Sükandan var gücüylə yapışdığından az vaxtda ovucları tərləyir, əlləri keyləşirdi. Sürücülük vəsiqəsi almağı o, heç vədə arzulamamışdı. Ucqar bir şəhərcikdə yaşamaq, piyada gəzib-dolaşmaq, mağaza sahibləriylə zarafatlaşıb, hal-əhval tutmaq onun daha çox könlünə yatardı